Στις γλώσσες πολλών χωρών, περιλαμβάνονται διάλεκτοι (γλωσσικοί ιδιωματισμοί), που ποικίλλουν από περιοχή σε περιοχή. Σε πολλές διαλέκτους, συναντάμε και διαφοροποιήσεις (ιδιώματα), που όμως είναι κατανοητές από την πλειονότητα των κατοίκων. Σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, είχαν δημιουργηθεί συνθηματικές γλώσσες, κυρίως επαγγελματικών ομάδων, για να μην γίνονται κατανοητές οι μεταξύ τους συνομιλίες (κοινωνιόλεκτοι). Ενδεικτικά, αναφέρονται μερικές απ' αυτές, όπως: των ψαράδων της Θράκης (Αινίτικα), των γανωματήδων της Ηπείρου (Αλειφιάτικα - Γιαλαντζίδικα), των χτιστών της Μακεδονίας (Κουδαρίτικα), των ραφτάδων της Ηπείρου (Μπουκουραίικα), των ζητιάνων και κομπογιανιτών γιατρών της Ηπείρου (Μπολαρίτικα), των φουρναραίων της Ηπείρου (Σφηνιάτικα) των γύφτων του Καρπενησιού (Ντόρτικα), των Καστοριανών μαστόρων (Μαγκομιάτικα), των Λαγκαδιανών μαστόρων (Κρεκόνικα-Ρουκουναίικα) των μαστόρων της Θράκης (Δουλγέρικα), των τεχνιτών της Στεμνίτσας (Μεστιτσιώτικα), των λωποδυτών (Τσουρλουμπουκιώτικα) καθώς και διαφόρων περιθωριακών ομάδων του υπόκοσμου. Στην Αθήνα, κυριαρχούσαν τα Κουτσαβάκικα, που συνεχίστηκαν να χρησιμοποιούνται από τους μάγκες, τους μόρτες, τους νταήδες, και τους ρεμπέτες. Συνθηματικούς ιδιωματισμούς χρησιμοποιούσανε επίσης οι θαμώνες των τεκέδων, οι τρόφιμοι των φυλακών, οι ομοφυλόφιλοι (καλιαρντά), οι θαμώνες των μπουρδέλων και αργότερα, η νεολαία, οι φαντάροι, οι μηχανόβιοι κ.α