"Η Μυρτώ χλώμιασε απότομα. Η χροιά της φωνής της μεταλλάχθηκε σ' ένα αλλόκοτο κράμα μελαγχολίας κι αποδοχής... - Ο ιδανικός άντρας δεν υπάρχει, μπαμπά! Τον ονειρεύτηκα πάντα, τον αγάπησα ιδεατά, όπως η Ζιζέλ τον Άλμπρεχτ στο μπαλέτο του Αντάμ... Είχα ελπίσει πως η Μοίρα θα μου άνοιγε το μαγικό μονοπάτι που θα μ' οδηγούσε σ' Εκείνον. Αλλά ο χρόνος κι η Μοίρα μ' αρνήθηκαν... Με τον καιρό, κουράστηκα να περιμένω... Γιατί τώρα πια ξέρω! Εκείνος δεν θα 'ρθεί... Κι αν επέμενα ουτοπικά ν' αφουγκράζομαι τον ήχο των βημάτων του, θα 'σβηνα, τέλος, μόνη κι άσαρκη πια, στην απαντοχή ενός ονείρου μάταιου!... Οι σκιές του Ανεκπλήρωτου βάθυναν τη ματιά της. Κι ένιωσα τότε πως η επίκληση που 'χα απευθύνει σ' Εκείνον, για να ευλογήσει τη γυναικεία της ολοκλήρωση, είχε μείνει ανεπίδοτη...".