Η κυρία µπήκε στο γραφείο µου στις 26 Μαρτίου, ώρα 9:13. Κάθισε στην πολυθρόνα απέναντί µου, άναψε τσιγάρο, έσκυψε προς το µέρος µου και είπε: "Νοµίζω πως κάποιος µε παρακολουθεί". Τώρα θυµάµαι ακριβώς όσα συντελέστηκαν εκείνο το βράδυ. Όταν έσκυψε προς το µέρος µου, το µόνο που πρόσεξα ήταν το περίτεχνο ντεκολτέ της. Έµεινα για λίγο άφωνος. Συνειρµικά, έφερα στον νου µου την κλασική σκηνή του "Love Happy", µε τη µοιραία Μέριλιν να περπατά λικνιστά µπροστά από τα γουρλωµένα µάτια του Γκράουτσο Μάρξ και να του µιλά µε την παθιάρική της φωνή: "Θέλω να µε βοηθήσεις... Νοµίζω πως κάποιοι µε ακολουθούν..." "Αλήθεια;" της απαντά γοητευµένος εκείνος, "δεν µπορώ να καταλάβω γιατί". Το τελευταίο εικοσιτετράωρο, η ίδια πελάτισσα τηλεφώνησε και µου ζήτησε τροµοκρατηµένη να την επισκεφτώ στο διαµέρισµά της, στο Κολωνάκι. Κάτι κακό τής είχε συµβεί, µου είπε. Έπρεπε λοιπόν να πάω. Για να διαπιστώσω τελικά πως το διαµέρισµα ήταν προφανώς ακατοίκητο, για όσο διάστηµα τουλάχιστον µαρτυρούσε η σκόνη στην πόρτα της. Ή µήπως της είχε ήδη συµβεί αυτό το κακό για το οποίο µε είχε προειδοποιήσει;