"Πραγματικά είναι καιρός να το παραδεχθώ, έχω γεράσει πολύ, είμαι πάνω από ενενήντα πέντε ετών και έζησα κάτω από την επιρροή αυτών των Ελλήνων συγγραφέων για τουλάχιστον ογδόντα χρόνια, οπότε πρέπει να μιλήσω κι εγώ, με τη σειρά μου, για εκείνη τη δύναμη και το φως, για εκείνη την πίστη και την ελπίδα που πάντοτε αντλούσα απ' αυτούς. Κατάφερα να μεταδώσω την ομορφιά αυτών των κειμένων και, στο τέλος της ζωής μου, με συγκινεί το γεγονός ότι πολλοί από τους αλλοτινούς μαθητές μου, τόσα χρόνια μετά, τα θυμούνται και άντλησαν απ' αυτά κάποιον ενθουσιασμό. Όμως πρέπει να πω επίσης ότι για εμένα είναι, φυσικά, οδυνηρό να βλέπω σήμερα ότι επικρατεί μια τάση να τα παραμελούν: κάτι τέτοιο είναι ιδιαίτερα σοβαρό επειδή ζούμε σε μια ταραγμένη εποχή, μαρτυρική, οικονομικής κρίσης και -κατά συνέπεια- ηθικής κρίσης. Μου φαίνεται ότι καμία εποχή δεν είχε περισσότερη ανάγκη από την αρχαία ελληνική γραμματεία, από το ταλέντο που είχαν οι συγγραφείς να εκφράζουν εκείνες τις ιδέες, ώστε να μας προσφέρουν αυτό το παράδειγμα επιτυχίας και να μας συγκινούν με ποικίλους τρόπους με όλα τα θαυμαστά που αντιπροσωπεύει η ανθρώπινη ύπαρξη, σε πείσμα των δυσχερειών και των συμφορών".Zακλίν ντε Pομιγύ