Σε ανήλιαγο σοκάκι βουίζει ένα κουνούπι παγιδευμένο σταγόνες αγωνίας στα φτερά του. «Προσοχή στο φως. Είναι αναξιόπιστο. Θάνατος εξασφαλισμένος. Θανάσιμη παγίδα χωρίς έλεος». Ο εξολοθρευτής με βλέμμα έκπληκτο ρωτά: «Μιλούν και τα κουνούπια;» Το έντομο εξοργισμένο στροβιλίζεται. «Απαιτώ εκεχειρία. Απόδραση από το τεχνητό μαρτύριο των LED. Μη με εγκλωβίζετε στη δίψα των αισθήσεων…» Τα βράδια της υπομονής μεταμορφώνεται σε τίγρη ανελέητη. Ρουφά το αίμα μας αχόρταγα μέσα από αντανακλάσεις προβολέων των διερχόμενων ασθενοφόρων. Αποκτά διαστάσεις γιγαντιαίες υπαγορεύοντας μεθοδικά τις τύψεις μας