Στα "Κούφια λόγια" κεντρική ιδέα είναι η γυναίκα, η «πρώτη δύναμη». Η ανοργασμική Νάντια, η διφορούμενη Φαίδρα, η νοσηρή Ελένη κι οι άλλες είναι λίγο Εύες, που τείνουν το μήλο, και λίγο μητέρες τρυφερές που χαϊδεύουν τους αρσενικούς με συγκατάβαση σαν να 'ναι μικρά παιδιά. Πίσω όμως απ' τις μορφές τους, τα καπρίτσια, τα καμώματά τους, μορφάζει η ζωή, η ζωής της καταναλωτικής κοινωνίας με τα «βασιλεμένα ιδανικά». Πράγματι, όλα σχεδόν τα πρόσωπα, είτε αρσενικά είτε θηλυκά, κινούνται γύρω από τον έρωτα αρνητικά: μορφές αλλοτριωμένες και σπασμωδικές μέσα στο ψυχρό φως μιας γκρίζας ζωής. Ωστόσο είναι ακόμα ικανές ν' αγαπήσουν, μα δεν μπορούν να διαλέξουν, κι έτσι αφήνονται να «ξαναπηγαίνουν» κάθε τόσο στη λατρεία της λαγνείας. Δεν έχουν σκοπούς ούτε βούληση: χοϊκές φιγούρες που 'χουν απολέσει τον προσανατολισμό τους και πάνε κι έρχονται σ' ένα νευρωτικό πήγαιν' έλα. Χρειάστηκε πολλή αισιοδοξία, ζωντάνια κι αγάπη από μέρους του συγγραφέα, για να μας γίνουν τα αξιοδάκρυτα αυτά ανδρείκελα αξιαγάπητα.