Η ποίηση της Βικτωρίας Χαλκιά είναι η γέφυρα του θάρρους που μας οδηγεί στα ζωντανά προβλήματα των καιρών. Μέσω της γραφής της η ποιήτρια θρηνεί για τα απραγματοποίητα όνειρα. Με στοχασμό διατυπώνει, συνταυτίζει την πορεία προς το Φως της αρετής. Τούτο το θαυμαστό βιβλίο είναι ένα ”μυστηριακό υγρό ” που αρδεύει τα χερσωμένα λιβάδια και τους απότιστους κήπους της σκέψης μας. Στην γλωσσική ενορχήστρωση όλων των ποιημάτων της συλλογής, ο κάθε στίχος γίνεται συναίσθημα. Ο τρόπος, η γραφή αυτή είναι το λυρικό όνειρο της ποιήτριας, είναι η ανεμόσκαλα για τα λημέρια του ήλιου.