Η μεταμοντέρνα Αριστερά είναι ο πολιορκητικός κριός της κοινωνικής μηχανικής της Εξουσίας· είναι ο σημαιοφόρος του πολιτισμικού νεοφιλελευθερισμού. Τούτος εμφανίζεται πάντα ως "επαναστατικός", υπέρ της αλλαγής, υπέρ της ρήξης, είτε ως Ριζοσπαστική Αριστερά, είτε ως Αντισυστημική Αριστερά κ.ο.κ. Με την ριζοσπαστική της φρασεολογία και τις ανατρεπτικές της πόζες η μεταμοντέρνα Αριστερά είναι τόσο επικίνδυνη για τον νεοφιλελευθερισμό όσο και ένα γατάκι Βεγγάλης. Η μεταμοντέρνα Αριστερά είναι η πολιτιστική πρωτοπορία του Συστήματος. [...] Η Αριστερά ταυτίζεται όλο και περισσότερο με τα στελέχη της ιθύνουσας πολιτικής τάξεως και με την προνομιούχο αριστοκρατία, ενώ τα αισθήματα ανασφαλείας και αγωνίας των κατωτέρων τάξεων βρίσκουν καταφύγιο στα "λαϊκιστικά" κόμματα· κόμματα για τα οποία το "προοδευτικό" κατεστημένο εκφράζει την περιφρόνησή του κατά τρόπο τόσο συστηματικό και σκαιό. Μία τέτοια εκδήλωση ματαιοδοξίας και περιφρόνησης προς τις λαϊκές τάξεις θυμίζει την συμπεριφορά των μελών της αριστοκρατίας λίγο καιρό προτού ξεσπάσει η Γαλλική Επανάσταση. Στην συνέχεια, όπως είναι γνωστό, πολλά ήταν εκείνα τα μέλη της που παρήλασαν από την γκιλοτίνα. Μήπως οι σημερινές ιθύνουσες τάξεις χορεύουν στην σκιά ενός ηφαιστείου; Παρατηρούμε την εκδήλωση μίας σειράς παραγόντων που προδιαγράφουν πρωτοφανείς εξελίξεις, όχι αναγκαίως ειρηνικές.