Πολιτική, περιπέτεια, έρωτας, αλλά και η ανεπίσημη, εξεγερμένη ιστορία μιας ολόκληρης γενιάς. Γραμμένο το 1988, το μυθιστόρημα "Κόκκινα κορίτσια, πάντα πιο όμορφα" είναι στην πραγματικότητα μια μαρτυρία - μια μαρτυρία που σε βυθίζει στο φλεγόμενο Παρίσι του Μάη του '68 και, με μιαν ανάσα, σε ξαναφέρνει στο σήμερα και του ήρωά του, ο οποίος επιστρέφει στη Γαλλία έπειτα από είκοσι χρόνια εξορίας. Λιτή, σχεδόν γυμνή, επιθετική μα και τόσο τρυφερή, η γραφή του Φαζαρντί δίνει το ρυθμό σ' αυτό το μπλουζ, που ηχεί πιο σωστά από πολλές διατριβές που εκδόθηκαν για τον γαλλικό Μάη. "Ήμουν είκοσι χρονών. Ήμουν αριστεριστής κι ήταν Μάης ’68. Η επανάστασή μου ήταν η επανάσταση της πεζικαρίας, των ανώνυμων αγωνιστών. Πολεμούσαμε για ένα οδόφραγμα, για μια γωνία δρόμου. Η αστυνομία μας ξυλοκοπούσε μακριά από τους δημοσιογράφους. Τα επετειακά βιβλία δεν μιλούν ποτέ για μας. Για ν’ αποκαταστήσω την αδικία έγραψα αυτό το μυθιστόρημα που μιλάει για έρωτα, για τη χαρά της ζωής, για θάνατο και για μια μακρόχρονη εξορία δύο δεκαετιών. Ο Φρέντι και ο Τέντι, οι ήρωες του Κόκκινα κορίτσια, πάντα πιο όμορφα, είναι δύο τρελαμένοι πιτσιρικάδες. Τρέχουν από διαδήλωση σε διαδήλωση κι από εξέγερση σε εξέγερση ως τη μέρα που η αστυνομία τους διαλέγει εν αγνοία τους για να στήσει μια προβοκάτσια. Μα, ο Φρέντι έχει μόλις συναντήσει τον μεγάλο έρωτα..." Φρεντερίκ Α. Φαζαρντί