Η σύγχρονη κοινωνιογλωσσολογία αναπτύσσεται από τις αρχές της δεκαετίας του '60 με τη φιλοσοφία να μη μείνει απλός κλάδος της γενικής γλωσσολογίας αλλά να μεταμορφώσει την τελευταία σε επιστήμη ικανή να εντάσσει στο αυτό θεωρητικό πλαίσιο τόσο την (ανέκαθεν οικεία της) αμεταβλητότητα όσο και την, παραμελημένη πλην αδιαμφισβήτητη, ρευστότητα των φυσικών γλωσσών. Το εγχείρημα αυτό δεν είχε, όπως είναι φυσικό, ενιαίο χαρακτήρα αλλά τράπηκε προς διάφορες κατευθύνσεις. Κυρίαρχη υπήρξε η τάση αναγωγής της κοινωνιογλωσσικής συμπεριφοράς στα ποσοτικά δεδομένα της. Παράλληλα, συνεχίζονταν άλλες προσπάθειες προσέγγισης της κοινωνιογλωσσικής εμπειρίας με εργαλεία όχι τόσο στατιστικά όσο θεωρητικά και με στόχο την κατανόησή της και όχι απλώς την περιγραφή της. Μια τρίτη τάση ξεκινάει από το χώρο μελέτης των κρεολικών φαινομένων και αναζητεί τους σταθερούς τύπους μεταβλητότητας μέσα στο χάος της ποικιλότητας των φυσικών γλωσσών, έτσι όπως αυτές αναδιαμορφώνονται την κάθε στιγμή στην καθημερινή (συν)ομιλία.