Είναι πραγματικά περίεργο τη στιγμή που οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται και οι συνθήκες ζωής μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού επιδεινώνονται, η κοινωνική ανάλυση να παραιτείται από την έννοια της κοινωνικής τάξης. Εντούτοις η παραίτηση αυτή φαίνεται να συνιστά περισσότερο ιδεολογική θέση καθώς την ίδια στιγμή ο κοινωνικός πλούτος και η δύναμη ορισμού και ταξινόμησης της πραγματικότητας συγκεντρώνεται στα χέρια της κοινωνικής τάξης που ελέγχει το σύστημα παραγωγής. Πρόθεση του συγγραφέα αυτής της εργασίας είναι να συμβάλλει στην ανάδειξη της κοινωνικής ανάλυσης ως κριτικής και αναστοχαστικής διεργασίας ώστε να ιστορικοποιηθούν τόσο το πλαίσιο εμφάνισης των κοινωνικών ανισοτήτων όσο και οι συνθήκες που με τις αντίστοιχες πολιτισμικές διαμεσολαβήσεις (Habitus, γλωσσικές πρακτικές, τρόποι ζωής κ.λ.π.) ευνοούν ή δυσχεραίνουν την κοινωνική δράση ατόμων και ομάδων. Με κοινωνιολογικούς όρους αυτό σημαίνει τη σύνδεση της κοινωνικής διαστρωμάτωσης (εισόδημα, κύρος, δύναμη, μορφωτικό επίπεδο, πολιτισμικό κεφάλαιο κ.λ.π.) με την αναλυτική κατηγορία της κοινωνικής τάξης για να επανασυνδεθεί η οικονομία των μέσων και των πόρων (υλικών και συμβολικών) με την πολιτική, δηλαδή με τον τρόπο με τον οποίο μια κοινωνία οργανώνει την παραγωγή και την κατανομή του κοινωνικού πλούτου και κατ’ επέκταση την κοινωνική αναπαραγωγή.