Στο βιβλίο αυτό εξετάζονται οι ιδιαιτερότητες του πεδίου της σημερινής , διευρυνόμενης ψυχοκοινωνικής κλινικής καθώς και πτυχές των σύνθετων σχέσεων μεταξύ ανεστιότητας και ψυχικού τραύματος. Μελετώντας κάποιες από τις κυριότερες ψυχικές παραμέτρους καταστάσεων ακραίας κοινωνικής επισφάλειας, ο συγγραφέας αναδεικνύει τρόπους με τους οποίους η ψυχαναλυτική σκέψη μπορεί να συνδράμει στο πλαίσιο της κλινικής εργασίας με αστέγους αλλά και στις κοινωνικές παρεμβάσεις που έχουν στόχο να διευκολύνουν και να υποστηρίξουν την σταδιακή κοινωνική επανένταξη αυτών των προσώπων.