Έτσι μελετώ, έτσι βλέπω. Έτσι θέλω να βλέπω τους έξη των Κλειδιών μου. Ήθελα να ζω τον καιρό του Κρόμβελ και νάχυνα πύρινα δάκρυα στις κατανυκτικές μας προσευχές μες στο έρεβος ν' ακολουθώ στα βήματά του τον Κοσμά, στους άγραφούς μας τόπους να βόηθαγα το Χωρομέτρη ν' αγνοή τον Πύργο, τη Δίκη, τη ραπτομηχανή της Ποινής και με τον Μπέρναρ Σω να στραπατσέρναμε πιο ξεκαρδιστικά τα ψιμυθιωμένα πρόσωπα της Συντηρήσεως και νάξερα Επιστήμη πάνω κι απ' τον Οππενχάιμερ - που να φτιάχνη βόμβες Συντήξεως, όχι Διασπάσεως και μαζί με το γερο-Πάστερνακ να τα λέγαμε στη φωτισμένη ντάτσα του, τη νύχτα που έτσι εξευτελίσαμε με το πεννάκι μας όλες τις Λογοκρισίες κ' Εξουσίες του κόσμου! Ξέρω πως γύρω μου γράφονται πολλά στρωτά: στις εγκυκλοπαίδειες άρθρα, με ημερομηνίες και τακτικές πληροφορίες, για τον καθένα απ' τους έξη μου. Μα ήξερα κάποτε κ' ένα νέο, που τα περιφρονούσε όλα τα στρωτά κ' εγκυκλοπαιδικά, και γύρευε από νύξεις κ' υποσημειώσεις λίγων αγαπημένων του τρισελεύθερων νάβρη τις σκληρές τροφές π' ατσάλωσαν τα δόντια τους.. - τα στιβαρά βάναυσα χέρια π' άδραξαν κάποτε τα παιδικά τσουλούφια τους κ' έστρεψαν κατάματα στον ήλιο το πρόσωπό τους! Θα υπάρχουν ακόμα τέτοιοι νέοι. Σ' αυτούς κάτι θα πουν τα "Κλειδιά" μου. Είν' αληθινά κλειδιά για μένα - και, περίπου, δοσιλογώ μ' αυτά γιατί νοώ μ' αυτά. (Από την έκδοση)