Σας άκουσα εγώ το Οστό να λέτε λόγια σοφά: «Ο Πλάστης όποιον στην αγκάλη του αρπάζει πίσω δεν γυρνά Αντιστοιχεί κι από ένα σφάγιο στον κάθε ερωτευμένο Όλοι κάποτε μέσα σε ένα κήτος θα βρεθείτε Χωρίς τη φτώχεια δεν μαθαίνεις τι αξίζεις Η φύση του ανθρώπου είναι ποταπή Το Χρέος είναι ένα κήτος που σπαρταρά μες στην ψυχή [...] Το έχει ανάγκη το φέικ η ψυχή του ανθρώπου Κάθε αναγνώστης είναι μια φάλαινα που καμακώθηκε». Στον βυθό της θάλασσας συναντιούνται τα κήτη Το Κήτος Είδε, Θυσία, Σφάγιο του Έρωτα, Διδαχή, Ασωτία, Ιντερμέδιο, Manual, Χρέος, Κλισέ, Ψυχή, Fake, Δαίμων, Οστόκαι παρουσιάζουν τον ρόλο που έπαιξε το καθένα στην Ιστορία του Κόσμου. Τελευταίο ομιλεί το Οστό. Μπορεί να το δει ο καθένας σήμερα. Εκτίθεται στο Μουσείο της Αρχαίας Αγοράς, στην Αθήνα. Μέσα από την προθήκη του, εκπέμπει μιαν αλήθεια που κανένα από τα άλλα κήτη δεν κατέχει. Ποια; Τα Κήτη, σπονδυλωτή ποιητική σύνθεση με διακειμενικότητα και χιούμορ, σαρκάζουν τη διδασκαλία της λογοτεχνίας και τη διδακτική λογοτεχνία. Ανακαλούν άλλοτε τα μεσαιωνικά έπη ή τις ταινίες του Ταραντίνο, άλλοτε τον Μέλβιλ, την Παλαιά Διαθήκη, την Οδύσσεια ή τις Περιπέτειες του Πινόκιο, άλλοτε τον Βολταίρο, τον Πλούταρχο, τον βαρόνο Μυνχάουζεν ή τις μαρτυρίες της αναρχικής ομάδας Μπάαντερ-Μάινχοφ – και εντέλει μιλούν για το ζόρικο κήτος της ανθρώπινης μοίρας.