Εκείνη τη µέρα µε κράτησα στα χέρια, όπως ακριβώς θα κρατούσα κι εκείνο το πολυπόθητο αγαπηµένο µου ποτήρι. Στο δεύτερο ράφι. Καλά κρυµµένο. Μίλησα γι’αυτό πρώτη φορά. Είδα στον πάτο του τον χρυσό να φωτίζει. Γνώριζα όλα του τα κοµµάτια. Οι φλέβες του άγγιξαν την καρδιά µου. Σου την προσφέρω σε κάθε σελίδα. Ραγισµένη, µπαλωµένη, ζωντανή, πολύτιµη, ανθισµένη…