Τα σοκάκια στο Αϊβαλί, τα αρχοντικά που ακόμη και σήμερα υπάρχουν, κρατούν καλά κρυμμένες τις ιστορίες των ανθρώπων που κάποτε τα περπατούσαν. Κι αν κάνει ησυχία, λες κι ακούς τα βήματά τους, λες κι αφουγκράζεσαι τον πόνο που βίωσαν όλοι εκείνοι που ξεριζωθήκαν στα 1922. Μια γυναίκα που έζησε τον δικό της Γολγοθά, μια αφανής ηρωίδα, ήταν η Αθηνά. Στα 25 της μένει χήρα, απροστάτευτη με τα τέσσερα ορφανά της.Εγκαταλείπει το αρχοντικό της και βρίσκεται πρόσφυγας στο νησί που την έφερε νύχτα μια μικρή βάρκα. Άμαθη στα δύσκολα, θα καταφέρει να αναστήσει τα μωρά της, να τα διδάξει την αξιοπρέπεια, την αγάπη για τη ζωή, να κάνει τον αβάσταχτο πόνο της πείσμα. Κάθε βράδυ το βλέμμα της ταξίδευε στα φώτα που σαν μικρά καντηλάκια την ξανάφερναν στον τόπο της. Κι όπως κοιτούσε καρσί το Αϊβαλί, το φανταζόταν σαν μια γυναίκα που με λυτά τα μαλλιά μοιρολογάει για τα χαμένα της παιδιά. Διάβηκε τον δύσκολο δρόμο που της φύλαγε η μοίρα με το κεφάλι ψηλά. Πείσμωσε, θύμωσε, μα έμεινε βράχος, όπως όλες αυτές οι υπέροχες γυναίκες που έχουν γράψει ιστορία, χωρίς ωστόσο ποτέ να γραφτούνε στις σελίδες της Ιστορίας.