Πενήντα πέντε ποιητικά πεζά για τον έρωτα Είναι σχεδόν δεδομένο, ότι στην αλληλουχία του “ξανά” ακολουθεί το με ξανασβήνεις, με ξανααφήνεις, με ξαναπογοητεύεις. Και πάντα καταλήγω στο να ξαναπροσπαθώ να σε διαγράψω, στο να ξαναποτυγχάνω κι εν τέλει στο να σε ξανασιχαίνομαι. Πόσο νομίζεις ότι διαρκούν όλα αυτά; Σωστά μάντεψες. Μέχρι να σε ξαναδώ. Φαίνεται πως ο ιός σου μου προκαλεί επιλεκτική αμνησία. Φαίνεται πως ανασταλτικός παράγοντας στη γιατρειά μου αποτελεί κι εκείνη η ροπή μου, στο να πιστεύω πως άλλαξες κι αυτή τη φορά θα είναι όντως διαφορετικά. Μα ξαναπέφτω στην ίδια λούπα. Ο έρωτας σήμερα ματώνει, είναι σε πόλεμο με τον ίδιο του τον εαυτό. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε τόση μοναξιά από την παρουσία ή την απουσία του. Ποτέ δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί λόγοι για να μην ερωτευτεί κάποιος και τόσοι λίγοι για να το κάνει. Γι’ αυτό κι εμείς όλοι που γράφουμε για εκείνον, νιώθουμε πως τον κρατάμε ζωντανό μέσα από τις αφηγήσεις μας. Η ζωή μας σήμερα παλεύει ανάμεσα στον έρωτα και τη μοναξιά, δεν ξέρω ποιος θα κερδίσει στο τέλος, αλλά νομίζω πως όλοι εμείς οι στρατιώτες του θα τον υπερασπιζόμαστε μέχρι θανάτου. Γιατί ο έρωτας, θάνατος μοιάζει όταν τελειώνει.