[...] Απόλυτοι, μέσα στην ασίγαστη αναζήτηση του ανεκπλήρωτου, ονειρεύτηκαν και ξεκίνησαν ένα ταξίδι ελευθερίας και κάθαρσης, μαρτυρία και μαρτύριο εκτίναξης και συντριβής. Ίκαροι που θέλησαν να βρουν «του σύμπαντος το πέρας και το μέσο» τσακίστηκαν εν πτήσει «καμένοι από τον έρωτα της ομορφιάς», αστέρες που διαλύθηκαν στην επαφή τους με την ατμόσφαιρα της πραγματικότητας. Εκτέλεσαν βαλλιστικές τροχιές και έπεσαν στην επιφάνεια υπό την επίδραση της βαρύτητας μιας γης που αρνήθηκαν. Η συνείδηση του ποιητή για τα πράγματα που τον περιστοιχίζουν είναι πιο οξυμένη γι' αυτό και γεννά στους περισσότερους την ακατανίκητη επιθυμία να φύγουν από το αντιληπτό, συχνά εχθρικό και άσχημο, για το άγνωστο και το απροσπέλαστο. Ο ποιητής επιβιβάζεται στο καράβι το «βουτηγμένο μέσα στο ποίημα» κι ανοίγεται στην επικίνδυνη, άγνωστη θάλασσα για να συναντήσει την Άλλη, την πραγματική πραγματικότητα, αυτή που ο «ορατικός», οραματιστής ποιητής ορά. Η ψυχή του ακόμα και «για τα φοβερά ναυάγια σαλπάρει». Και μας καλεί με σιωπές και με κραυγές να αρνηθούμε το συμβιβασμό με «τη σκλαβιά του ανθρώπου», με ό,τι μπορεί «να σκιάσει την ομορφιά αυτού του κόσμου». Να επαγρυπνήσουμε «σε τούτο τον καιρό της ξεδιαντροπιάς και της αποξένωσης», να ξυπνήσουμε το όνειρο του κάλλους που αποκοίμισε μέσα μας ο κόσμος και κυρίως να το ακολουθήσουμε ως το επικίνδυνο τέρμα του, μέχρις ότου να «αναγγελθεί ο καιρός του ανθρώπου», μέχρις ότου το ιδανικό να μεταφραστεί σε πραγματικότητα ζωντανή. «Τα όνειρά σου φύλαξε. Οι συνετοί τόσο όμορφα σαν τους τρελούς δεν έχουν!». Αυτό μας αφήνει, ευχή και κατάρα. Η ανθολογία αυτή είναι αναγκαστικά μη εξαντλητική. Αποπειραθήκαμε να είναι αντιπροσωπευτική. Δίνουμε κατ' οικονομία το λόγο σ' αυτούς τους ποιητές να μιλήσουν και για τους υπόλοιπους. Γιατί το σημαντικότερο για τους περισσότερους είναι να ακουστούν. Να τους επιστραφεί, και κυρίως να τους επιτραπεί, η φωνή τους. Αυτή ήταν η αποστολή που μας δόθηκε: να επαληθεύσουμε τη βεβαιότητά τους ότι κάποιος, «μέσα στο γκρίζο