Ο ζητιάνος έλεγε την ιστορία του εκλιπαρώντας ελεημοσύνη, όταν το μετρό ανέπτυξε ταχύτητα καταπίνοντας για κάποιο διάστημα τα λόγια του. Έτσι ένα τμήμα εκείνης της αφήγησης δεν έφτασε στ' αυτιά των υπόλοιπων επιβατών. Φυσικά κανείς δεν έδωσε σημασία στη συγκεκριμένη απώλεια, αφού ούτως ή άλλως κανείς δε δίνει πίστη στο τι λέει ένας ζητιάνος. Εντούτοις, τα χαμένα λόγια έσμιξαν μέσα στις σήραγγες του μετρό με τη βουή των εγκάτων της πόλης, των θεμελίων, των υπονόμων και των βυθισμένων αρχαιοτήτων. Και μαζί μ' αυτήν συνοδεύουν τις σελίδες του παρόντος βιβλίου, είτε το θέλει ο συγγραφέας του είτε όχι, με μια επιμονή που μόνο ένας ζητιάνος μπορεί να δείξει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)