Η αγάπη με οδηγεί αργά και σταθερά προς τον όλεθρο. Νύχτα με πολύ αέρα να μου δέρνει το πρόσωπο, στέκομαι στην άκρη ενός ψηλού πελώριου βράχου ξυπόλητη, εξουθενωμένη. Κάτω από τα πόδια μου απλώνεται σαν χαλί το απόλυτο σκοτάδι. Ο αέρας με σπρώχνει δυνατά σαν αόρατο χέρι, δεν βρίσκω τίποτε για να πιαστώ, θα με παρασύρει στο κενό. Έτσι ακριβώς νιώθω μέσα μου χωρίς αυτόν, χωρίς την αγάπη του. Είμαι καταδικασμένη, δεν έχω άλλη δύναμη για να παλέψω, για να συνεχίσω…