"Λουκά, με αυτά που κάνεις θα μείνεις μόνος!" μου είπε μια μέρα η μαμά. Πήρα το ύφος του μετανιωμένου παιδιού. Παλιά έπιανε αμέσως. Εκείνη τη μέρα, όχι. "Στο δωμάτιό σου, τώρα!" μου φώναξε κι εγώ, απλώς, εξαφανίστηκα. Μόλις είχε φύγει από το σπίτι η νονά μου. Μα πού να ήξερα ότι τα χέρια μου είχαν σοκολάτα; Ήμουν σίγουρος ότι τα είχα σκουπίσει. Εγώ να την αγκαλιάσω ήθελα μόνο. Μανία κι αυτή να φοράει λευκά ρούχα την άνοιξη...