«Λέξεις και εικόνες που αφηγούνται λοξές πραγματικότητες, θραυσμένες καταστάσεις, κόσμους κατακερματισμένους προκειμένου, ακριβώς, οι λέξεις και οι εικόνες να επανασυνδέσουν τα θραύσματα, να μπολιάσουν με λογική το παράλογο, να μας εξοικειώσουν με το ανοίκειο, να μας ωθήσουν όπως κάνει κάθε καλλιτεχνικό εγχείρημα να δούμε τον κόσμο πίσω από την ενδεδυμένη με κυριακάτικα εμφάνειά του, να διεισδύσουμε στην εσώτερη ουσία του, και, αφού περιπλανηθούμε στο έξω διάστημα, να γίνουμε, όπως καλούσε ο Alexander Trocchi [1925–1984] «κοσμοναύτες του έσω διαστήματος»