Όταν βλέπω τους κουκουλοφόρους «μπαχαλάκηδες» να ανακατεύονται σε όσες διαδηλώσεις μπορούν και να σπάνε τις βιτρίνες σε όσα μαγαζιά προλαβαίνουν, θυμάμαι τις διαδηλώσεις του Φοιτητικού Κινήματος (Movimento Studentesco) στο Μιλάνο. Οι μαγαζάτορες κατέβαζαν τα ρολά τους σε ένδειξη σεβασμού και χειροκροτούσαν, σαν να συμμετείχαν και οι ίδιοι. Κουκουλοφόροι δεν υπήρχαν μεταξύ μας... Στην είσοδο του Οικονομικού Πανεπιστημίου που σπούδαζα, για μας τους πρωτοετείς φοιτητές (fagioli) δεν υπήρχαν τα τραπεζάκια με όλες τις πολιτικές παρατάξεις για να προσπαθούν να μας προσηλυτίσουν, αλλά οι αντιπρόσωποι της Goliardia, της κοινότητας των πολυετών φοιτητών, που για να μας δώσουν το φύλλο ελεύθερης κυκλοφορίας, το περίφημο πάσο, μάς κάνανε διάφορα καψόνια, χαριτωμένα, όχι μπούλινγκ. Στο τέλος γελούσαμε κι εμείς τα «φασολάκια». Να φταίει η ενδοσκόπηση που μου προκάλεσε η καραντίνα του Covid ή ο φόβος του Αλτσχάιμερ που με έσπρωξε να περιγράψω αυτές τις ωραίες και πραγματικές αναμνήσεις, αυτά τα προσωπικά «ντοκουμέντα»; Ποιός ξέρει;