Το έργο αυτό αποτελεί τη μαρτυρία μιας ταπεινής γυναίκας, της Ιζαμπέλ, για τον νέο "με τα πέλματα του ανέμου", l'homme aux semelles de vent. Κι αυτή η μαρτυρία γίνεται για εκείνη εύκολη υπόθεση καθώς ο νέος αυτός ο είναι ο αδερφός της, ο Αρθούρος Ρεμπώ.Η κραταιά και άνευ όρων αγάπη της προσπαθεί να ισορροπήσει εκείνη τη σκληρή, άπονη στάση της μητέρας τους, που μόνο απελπισία έφερνε στον Αρθούρο από τα μικράτα του. Η αγάπη της εξωραΐζει την εικόνα του στον έξω κόσμο, την εικόνα ενός ανθρώπου αλαζόνα, ασύστολης επιθετικότητας, αντικοινωνικό και απωθητικά προκλητικό.Η Ιζαμπέλ ταξιδεύει μαζί του με "το μεθυσμένο καράβι", η ψυχή της μαγεύεται από το φως "των εκλάμψεων" και σαν παιδί τρομαγμένο βγάζει επιφωνήματα δέους σε "μια εποχή στην κόλαση". Η "πτωχή τω πνεύματι" αδελφή του -που όμως επαξίως κερδίζει τη μακαριότητα- θαυμάζει κάθε του στίχο που ξεπερνά και αμφισβητεί την κάθε μαρτυρία ή νομιζόμενη βιωματική πραγματικότητα.