Η αγαθή ανάμνηση της γνωριμίας μου με τον ηλικιωμένο τότε Ιωάννη Τημενίδη, όταν νεώτατος είχα βρεθεί για σπουδές στο Λονδίνο, το 1968, με ώθησε στην απόφαση να δημοσιευθεί αυτό το ολιγοσέλιδο βιβλίο του. Είναι οι αναμνήσεις του από μια επική εποχή, εκείνη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, που την έζησε μέρα με τη μέρα αθόρυβα και σιωπηλά, αλλά πολύ έντονα και σε απίθανες λεπτομέρειες. Τον Τημενίδη τον γνώρισα όταν ήταν πλέον συνταξιούχος υπάλληλος της πρεσβείας μας στο Λονδίνο, αλλά συνέχιζε καθημερινά να περνάει από το κτίριό της, έστω και χωρίς καθήκοντα ή δεσμεύσεις. Απλώς διότι δεν μπορούσε να ξεσυνηθίσει το δρομολόγιό του. Αν και ως ανθρώπινος τύπος ήταν ιδιαίτερα ολιγομίλητος, για τα ιστορικά θέματα όμως ήταν ομιλητικότατος και πολύ λεπτομερειακός. Δεν ήταν μόνο οι προσωπικές εμπειρίες του, αλλά και οι πολλές γνώσεις του που ανάπλαθε και αφηγούνταν. [...] (Από την έκδοση)