Η παρούσα συλλογή ποιημάτων του Κωστή Νικολάκη γράφτηκε μεταξύ 2011 και 2013, με προοπτική να κυκλοφορήσει σε αμερικάνικη έκδοση το 2014, υπό την εποπτεία του Ρήγα Καππάτου στη Νέα Υόρκη και σε μετάφραση της Τάιρα Μέισον . Όμως, ο θάνατος πρόλαβε τον ποιητή και το έργο ποτέ δεν εκδόθηκε όπως θα το ήθελε. Οι εκδόσεις μας προέβησαν σε ετούτη την αναμνηστική έκδοση, εις μνήμην του συγγραφέα. THE TRAINS Uncle Louis used to say: the variety of time is a magic spell; spring-time is driving people crazy; the train station begins next to the trains. There, in the station, you looked at me and you wanted to know who I was. The train left and we stayed to take the next one. He also believed that the blue color was belonging only to the sky. Women avoid it. In the morning the sun was shining Spring. Your blue dress was waving and you did not learn who I was. ΤΑ ΤΡΕΝΑ Ο θείος Λουΐ έλεγε: η ποικιλία του χρόνου μαγεύει, η άνοιξη τρελαίνει, ο σταθμός ξεκινάει δίπλα από τα τρένα. Στο σταθμό με κοίταζες και ήθελες να μάθεις ποιος είμαι. Το τρένο έφυγε, μείναμε για το επόμενο. Πίστευε μάλιστα ότι το γαλάζιο χρώμα είναι το μόνο του ουρανού. Οι γυναίκες το αποφεύγουν. Πρωί ο ήλιος έλαμπε άνοιξη. Το γαλάζιο σου φόρεμα ανέμιζε και εσύ δεν έμαθες ποτέ ποιος είμαι.