Προσπαθώ να ξεφύγω αναπολώντας το κρυστάλλινο γέλιο της Λώρας, το παιγνίδισμα στα λαμπερά μάτια της Λέτας, τα αισθήματα του Κίμωνα. Και λέω πως υπάρχει ελπίδα, πως αυτή η μοναξιά δεν είναι τίποτα μπροστά στην ασήκωτη ερημιά του δάσκαλου του Παπαθανασίου που πήγε από άδικη σφαίρα στα είκοσί του χρόνια, του δυστυχισμένου του Μπις Μπον που πήγε ανώφελα από ελαφρομυαλιά, του γέρου συνταγματάρχη Παπατριανταφύλλου που δεν ξόφλησε γρήγορα από σφαίρα αλλά αργά-αργά και βασανιστικά από άγριο αντάρτικο μαχαίρι, του πεινασμένου αντάρτη που τουφεκίστηκε σαν αγριοπούλι στην κερασιά, των φαντάρων που πυροβολήθηκαν κι άφησαν τα κορμιά τους μέσα στα χιόνια στην κατηφοριά της Κάψης, του καπετάνιου του Διαμαντή, άψυχου και παρατημένου μέσα στο αντίσκηνό του και των άλλων που δεν τους θυμούμαι τώρα. Κι έτσι, ένα κύμα χαράς με κατακλύζει που γλίτωσα κι είμαι ακόμα ζωντανός κι αν το θελήσω μπορεί να συναντήσω τον Κίμωνα, να νιώσω και πάλι τη ζεστασιά των κοριτσιών της Λαμίας και το ενθαρρυντικό τους χαμόγελο…