50 χρόνια από τις ανολοκλήρωτες θύελλες του ’60. Με μία έννοια, πενήντα χρόνια είναι μόλις μια στιγμή στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Από την άλλη, είναι και πολύς καιρός: Οι περισσότεροι απ’ όσους και όσες κρατήσουν στα χέρια τους το Ημερολόγιο του 2018 δεν είχαν καν γεννηθεί όταν συνέβαιναν όσα αναφέρονται σ’ αυτό. Κι όμως, αυτό που συνήθως ονομάζεται «Γαλλικός Μάης» ή «Μάης του ’68» (όροι αρκετά περιοριστικοί, όπως θα δούμε) ασκεί ακόμη τη γοητεία του. Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα να είναι ότι, για άλλη μια φορά, η ιστορία γράφεται, δηλαδή διαστρεβλώνεται –επιεικής διατύπωση!– κυρίως από αυτούς που τρόμαξε η πρωτόγνωρη εκείνη εξέγερση της νεολαίας και των λαών. Η εμπορευματοποίηση και προβολή των πλέον δευτερευουσών, ακίνδυνων ή και ανύπαρκτων πλευρών της, και η ταχυδακτυλουργική εξαφάνιση του επαναστατικού πνεύματος των θυελλών της δεκαετίας του ’60, είναι ο κοινός παρανομαστής όλης της «επετειακής» σαβούρας…