ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΝΕΟΣ, είχα και γω τη μανία του κυνηγιού - που μοιάζει κάπως τη μανία του χαρτιού. Μου άρεσε να ξεκινώ, πρωί πρωί, με το ντουφέκι στον ώμο, μόλις η μέρα χάραζε στα μακρινά βουνά, με την πρώτη δροσούλα της αυγής, και να τραβώ στα δάση, να κατηφορίζω ρεματιές, να σκαρφαλώνω στις πλαγιές και να παραμονεύω τα πουλάκια, που κελαηδούσαν και πετούσαν με χαρά, μες στα κλωνάρια ή στο γαλάζιο βάθος του ουρανού... Αυτή ήταν, μπορώ να πω, η μοναδική μανία μου την εποχή εκείνη. (Ναπολέων Λαπαθιώτης, Το τελευταίο μου κυνήγι)ΜΟΛΙΣ ΔΙΑΒΑΣΑ στο αστυνομικό ρεπορτάζ μιας εφημερίδας για ένα έγκλημα πάθους. Την σκότωσε και μετά αυτοκτόνησε, άρα την αγαπούσε. Τι σημασία έχει ποιος και ποια; Για μένα, μόνο ο έρωτάς τους έχει σημασία. Και δεν είναι πως μ' ενδιαφέρει επειδή μου μαλακώνει την ψυχή ή επειδή με εκπλήσσει, ούτε γιατί με συγκινεί ή με κάνει να ονειρεύομαι, παρά μόνο γιατί μου θυμίζει μια ανάμνηση απ' τη νιότη μου, μια παράξενη ανάμνηση ενός κυνηγιού στη διάρκεια του οποίου μου αποκαλύφθηκε ο Έρωτας, με τρόπο παρόμοιο μ' εκείνον που αποκαλύπτονταν σταυροί στον ουρανό στους πρώτους χριστιανούς. (Γκυ ντε Μωπασάν, Έρωτας)