Το dada γεννήθηκε στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου, από μια ηθική απαίτηση, από το βαθύ συναίσθημα ότι ο άνθρωπος, ως κεντρική παράσταση της πνευματικής δημιουργίας, στηρίζει την υπεροχή του σε χρεοκοπημένες έννοιες, σε νεκρά πράγματα, σε αγαθά που αποκτηθήκανε με αισχρό τρόπο (Tristan Tzara). "Ο "Ιησούς Χριστός Ραστακουέρος" (1920) συνοψίζει κατά κάποιο τρόπο τη φιλοσοφία του dada. Ιδιότυπος λυρισμός, ελεύθεροι συνειρμοί, αυτόματη γραφή στα σπάργανά της, διάθεση για πρόκληση, σκεπτικισμός που φτάνει στα όρια του μηδενισμού" (Michel Jarrety). Η παρούσα έκδοση μεταφέρει το τυπογραφικό ύφος του ίδιου του Picabia ως επιμελητή ντανταϊστικών εκδόσεων και την αισθητική του περιοδικού 391 που είχε ιδρύσει ο ίδιος. Το κολλάζ της Εύης Τσακνιά στο εξώφυλλο αποτίει τον δικό της φόρο τιμής στον ντανταϊσμό του Πικαμπιά.