Και το Κοράκι, ποτέ δεν φτερούγισε, ακόμη κάθεται στην ωχρή προτομή της Αθηνάς πάνω από την πόρτα της κάμαράς μου. Και τα μάτια του μοιάζουν σαν του δαίμονα που ονειρεύεται, Και το φως της λάμπας πάνω του ρίχνει κυματιστά τη Σκιά του στο πάτωμα, Και η ψυχή μου από εκείνη τη σκιά που κυματίζει στο πάτωμα Δεν θα σηκωθεί - ποτέ πια! (από το ποίημα "Το Κοράκι"