Ήταν θαμμένη. Ζωντανή. «Φτου σου, ρε γαμώτο, πως έμπλεξα πάλι έτσι;» φώναξε δυνατά, για να την ακούσει καλά ο εαυτός της. Στο κεφάλι της τριγύριζαν χίλιες σκέψεις, που μαζί με τον βασανιστικό πονοκέφαλο που τη γρονθοκοπούσε ακατάπαυστα, δημιουργούσαν ένα κοκτέιλ από απορίες και αμφιβολίες. Φώναξε για βοήθεια, μέχρι που κατάλαβε ότι απλά σπαταλούσε οξυγόνο. Κανείς δεν θα την άκουγε σε αυτό τον τάφο. Δεν επέτρεψε στον εαυτό της να ανησυχήσει όμως, τουλάχιστον όχι σε επίπεδο πανικού. Έκλεισε τα μάτια, και άρχισε να μετράει βαθιές ανάσες. Όσο μπορούσε ακόμα να αναπνεύσει, υπήρχε ελπίδα σωτηρίας.