Η εξομολόγηση ενός «σκουπιδιού» που πίστεψε ότι το πέταμα είναι το πέταγμα από την αδιαφορία στο ενδιαφέρον της ζωής! Πατέρα! […] Ακόμα και τώρα σε ακούω να λες: «Έτσι όπως πας, αγόρι μου, με αυτά τα μυαλά, δεν θα κάνεις τίποτα χρήσιμο στην ζωή σου! Δεν θα πας πουθενά! Θα χαθείς!». Κι όμως, πατέρα, δεν χάθηκα, έζησα! […] Δεν έχει και τόσο σημασία αν τα καταφέραμε τα άπιαστα και τα ανείπωτα. Σημασία έχει ότι με αυτά είμαι δεμένος. Όλοι οι «κόμποι» της ζωής μου είναι οι «κόμποι» με το σκοτάδι και το άπιαστο! Αυτό είναι το ενδιαφέρον στις σχέσεις μου με τους άλλους, με το γράψιμο, με την ζωγραφική, με την γλυπτική, με το καθημερινό παιχνίδι της Ζωής! […] Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία για μένα από το να χάσεις το λεωφορείο και αυτό να είναι η αφορμή να σταματήσεις το ταξίδι. […] Τελικά, αν δεν υπάρχει προορισμός, δεν υπάρχει σωστός ή λάθος δρόμος. Αυτό το έχεις σκεφτεί, πατέρα; […] Έχω ανοικτά τα μάτια μου ακόμα και μπορώ να δω τι σου οφείλω, τι δεν θα είχα δει αν δεν ήσουν εσύ απέναντί μου, αν δεν είχες υπάρξει εσύ στην ζωή μου.