Η επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα το 1967 ερμηνεύτηκε αρχικά από τη Γιουγκοσλαβία ως ένα ευρύτερο αμερικανικό σχέδιο για την προώθηση της αμερικανικής πολιτικής ελέγχου της Μεσογείου και της νότιας Βαλκανικής, κάτι που οδήγησε τις διμερείς σχέσεις σε στασιμότητα. Μια κινητικότητα στις διμερείς σχέσεις σημειώθηκε μετά τη σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία το 1968 και την εξαγγελία του δόγματος Μπρέζνιεφ. Το 1970-72 οι διμερείς σχέσεις εισήλθαν σ’ ένα στάδιο αναθέρμανσης. Σ’ αυτό συνετέλεσαν: Το κλίμα ύφεσης στις σχέσεις Ανατολής - Δύσης, ο φόβος της Γιουγκοσλαβίας για στενότερη προσέγγιση της Ελλάδας με τη Βουλγαρία, ο προσανατολισμός της Γιουγκοσλαβίας προς τις ΗΠΑ και την Κίνα και άλλοι παράγοντες. Παρά την προπαγάνδα των Σκοπίων, Αθήνα και Βελιγράδι δεν θεωρούσαν το Μακεδονικό ως εμπόδιο στην ανάπτυξη των διμερών σχέσεων. Η σοβιετογιουγκοσλαβική προσέγγιση του 1973/74 και η εξάλειψη του σοβιετικού κινδύνου επέφεραν παλινδρόμηση στις διμερείς ελληνογιουγκοσλαβικές σχέσεις, σε συνάρτηση με τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Η Γιουγκοσλαβία ενίσχυε οικονομικά τον αντιδικτατορικό αγώνα των Ελλήνων και ιδίως το ΚΚΕ (Εσωτερικού), που έβλεπε τον γιουγκοσλαβικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό ως πρότυπο.