Η μελέτη έχει στο κέντρο του ενδιαφέροντός της τη συνήθως απειλούμενη σημασία χθόνιων και μυστικών λατρειών και ζητά να αποδείξει πως η ελληνική θρησκεία, στην περίοδο της ύψιστης ακμής της (στον έβδομο και έκτο π.Χ. αιώνα), αποτελούσε ήδη πνευματικό δημιούργημα εφάμιλλο της ελληνικής φιλοσοφίας, της ποίησης και των εικαστικών τεχνών. Ήταν μια «φυσική θρησκεία» που έζησε πάνω από δυο χιλιάδες χρόνια. Με τη χθόνια ιδιομορφία της πρωτοεμφανίστηκε στην Κρήτη και τη νησιωτική Ελλάδα, στην αρχή της δεύτερης προχριστιανικής χιλιετίας, και ακολούθησε επί χίλια και πλέον χρόνια μια ανοδική πορεία προς μια δογματική τελειότητα. [...] (Από την έκδοση)