Στὴν παροῦσα πρωτότυπη μονογραφία ὁ συγγραφέας μὲ ἀφετηρία τὶς βιβλικὲς μαρτυρίες, ἀναζητεῖ τὴ θεολογικὴ καὶ ἰατρικὴ αἰτιολόγηση τοῦ θανάτου ποὺ προκλήθηκε σὲ μεγάλο ἀριθμό Ἰσραηλιτῶν, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ὁδοιπορίας τους στὴν ἔρημο, ἀπὸ τὴν ὑπερβολικὴ κατανάλωση τῆς θεόσταλτης τροφῆς τῶν ὀρτυκιῶν. Ἀπὸ τὴ θεολογική του ἔρευνα, ποὺ βασίζεται κυρίως σὲ ἑρμηνευτικὲς θέσεις τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, προκύπτει ὅτι ὁ ἐν λόγῳ θάνατος ἀποτελοῦσε παιδαγωγικὴ τιμωρία τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ λαό του, ἐξαιτίας τοῦ ἁμαρτήματος τῆς γαστριμαργίας ποὺ διέπραξε ἱκανοποιώντας μόνον τὴν ὑλική του ἐπιβίωση ἀλλ’ ὄχι καὶ τὴν πνευματική του ἀπόλαυση. Ἀπὸ τὴν ἀντίστοιχη ἰατρική, ποὺ παρέχουν τὰ μέχρι τοῦδε ἐπιστημονικὰ πορίσματα τῶν λειτουργῶν της, τεκμαίρεται ὅτι πρόκειται γιὰ «ἐπιδημία τροφιμογενοῦς νοσήματος λόγω ὑπερβολικῆς κατανάλωσης μολυσμένου ἀπὸ λοιμογόνο παράγοντα κρέατος ὀρτυκιῶν». [Ἀπὸ τὸν πρόλογο τοῦ Ὁμότιμου Καθηγητοῦ Θεολογικῆς Σχολῆς ΑΠΘ κ. Σταύρου Καλαντζάκη]