Υπάρχουν μαρτυρίες ότι η χρήση του λαδιού στη ζωγραφική αρχίζει να κάνει την εμφάνισή της από το δέκατο ήδη αιώνα π. Χ. Μέχρι το δέκατο πέμπτο αιώνα η φορητή ζωγραφική γίνεται κυρίως με αυγοτέμπερα. Όταν παρουσιάζεται το λάδι δεν αποτελεί αυθύπαρκτη τεχνική. Χρησιμοποιείται σε γκλαζούρες στα τελευταία στρώματα του ζωγραφικού έργου, που είναι φτιαγμένο με την τεχνική της αυγοτέμπερας. Κατά το Βαζάρι η τελειοποίηση της τεχνικής του λαδιού γίνεται στα 1410 από τον Jan van Eyck. Η ανάγκη της χρησιμοποίησης ενός υλικού σαν το λάδι που παρέχει μεγάλη ευκολία στο πλάσιμο των χρωμάτων -πράγμα που δεν συνέβαινε με το αυγό- βγαίνει από την ανάγκη των ζωγράφων της εποχής να δημιουργήσουν μια ζωγραφική τρισδιάστατη, χρησιμοποιώντας εκτός από τη γραμμική και την ατμοσφαιρική προοπτική. Οι πρώτοι που χρησιμοποιούν το λάδι σαν συνδετικό υλικό στα χρώματα ήταν οι Φλαμανδοί ζωγράφοι. (Από την εισαγώγη του βιβλίου)