Η αφετηρία μας είναι ρεαλιστική. Είμαστε μέρος της γενιάς της κρίσης και των ανακατατάξεων, σίγουρα επηρεασμένοι από τις ιδέες των πιο παλιών, οι οποίοι όμως έχουν υποστηρίξει και διατυπώσει ερωτήματα και προτάσεις για μια επαναθεώρηση του ρόλου των τεχνών στην εκπαίδευση. Στο βιβλίο πραγματευόμαστε το παλαβότερο θέατρο στον κόσμο, το κουκλοθέατρο, που το υπηρετούμε διδάσκοντάς το αλλά και διδάσκοντας μέσα από αυτό. Επιδιώξαμε με συνέπεια να καταγράψουμε και να δούμε πού πραγματικά βρισκόμαστε, κοιτάζοντας πίσω μας, σχολιάζοντας και αναθεωρώντας. Σίγουρα οι απαντήσεις μας στα ερωτήματα που υφίστανται δεν μπορούν παρά να είναι μερικές. Δεν θα μπορούσαμε, άλλωστε, να καλύψουμε όλους αυτούς τους τόπους όπου ζουν οι κούκλες του κουκλοθέατρου, ούτε όλες αυτές τις διαφορετικές παραδόσεις χρόνων, τις θεατρικές, τις πολιτιστικές αλλά και τις εκπαιδευτικές πρακτικές που κουβαλούν. Μπορούμε άραγε να επηρεάσουμε τη σχέση τους με την εκπαίδευση; Φτάσαμε στον προορισμό μας νιώθοντας εξίσου ρεαλιστές όσο και ουτοπικοί. Επιμένουμε ότι η παλιά αρχαιοελληνική διάκριση μιας ανθρώπινης παρέμβασης σε πράξη και σε ποίηση διευκρινίζει τους τρόπους με τους οποίους οι τέχνες -και το κουκλοθέατρο- λειτουργούν αποτελεσματικά στην εκπαίδευση. Επιμένουμε ότι η δυναμική αυτής της λειτουργίας μετατοπίζει "αυτονόητες" σταθερές της παραδοσιακής εκπαίδευσης, που σήμερα αμφισβητούνται από πολλές πλευρές. Και περιμένουμε να δούμε αν η εν εξελίξει τάση ενίσχυσης αυτών των λειτουργιών, που παρουσιάζει και εφαρμόζει η περίπτωση του κουκλοθέατρου στην εκπαίδευση, θα μετατοπίσει, όπως ουτοπικά ίσως ελπίζουμε, και τα χαρακτηριστικά αυτοοργάνωσης της εκπαίδευσης.