ΛΥΚΑΥΓΕΣ Και μένω εδώ, σκάβω το πηγάδι μου να δροσίσει της νύχτας το χάδι, την ψυχή μου σκαλίζω να σε ’βρω, ένα κοχύλι ξεχασμένο στην τσέπη μου που γράφει τ’ όνομά σου, πάντα μέσα μου σε κουβαλώ. Και μένω εδώ, η βραδινή πάχνη δροσίζει τα φυλλοκάρδια μου, παγωμένη η ψυχή απ’ τον άνεμο που πέφτει καταπάνω μου το φεγγάρι τυλιγμένο στα σεντόνια τ’ ουρανού κι εγώ υφαίνω με τ’ αδράχτι μου το χιτώνα του ξενυχτισμένου γιασεμιού.