Η βα­σι­κή πο­λι­τι­κή πρό­κλη­ση της επό­με­νης δε­κα­ε­τί­ας θα είναι η βελ­τί­ω­ση των κυ­βερ­νή­σε­ων. Οι δυ­τι­κές δη­μο­κρα­τί­ες έχουν τις πε­ρισ­σό­τε­ρες πι­θα­νό­τη­τες να αντα­πο­κρι­θούν στις αλ­λα­γές: η δη­μο­κρα­τία πα­ρέ­χει στις κυ­βερ­νή­σεις με­γα­λύ­τε­ρη ευε­λι­ξία, και τρό­πους για να ακούν τους αν­θρώ­πους. Η αλ­λα­γή θα πρέ­πει να είναι στην κα­τεύ­θυν­ση της με­γα­λύ­τε­ρης ελευ­θε­ρί­ας, και η δη­μο­κρα­τία είναι η πιο ελεύ­θε­ρη μορ­φή δι­α­κυ­βέρ­νη­σης. Αλ­λά η Δύ­ση βρί­σκε­ται ενώ­πι­ον και της με­γα­λύ­τε­ρης δι­α­κιν­δύ­νευ­σης: το ότι ακούει τους αν­θρώ­πους είναι ο λό­γος που το δυ­τι­κό Κρά­τος έχει φορ­τω­θεί τό­σο πο­λύ, και οι πο­λι­τι­κοί υπό­κει­νται στον πει­ρα­σμό να επι­βα­ρύ­νουν το Κρά­τος με ακό­μη με­γα­λύ­τε­ρες υπο­χρε­ώ­σεις. Αυτή τη στιγ­μή, η δη­μο­κρα­τία μοι­ά­ζει με­ρι­κές φο­ρές σα να σκά­βει τον δι­κό της λάκ­κο. Αν τώ­ρα η Δύ­ση θα υπα­κού­σει στα κα­λύ­τε­ρα ή τα χει­ρό­τε­ρά της έν­στι­κτα είναι το ερώ­τη­μα που θα προσ­δι­ο­ρί­σει το απο­τέ­λε­σμα της Τέ­ταρ­της Επα­νά­στα­σης.