Η "Συν-έν-τευξη" διέπει άφθονη δράση. Η περιπέτεια όμως, περί της οποίας πρόκειται, συντελείται στο επίπεδο όχι προσώπων και χαρακτήρων, αλλά των έλξεων και των απωθήσεων στη γλώσσα -στο επίπεδο, λοιπόν, της παραγωγής του νοήματος. Από τούτο και αποτελεί -άφθονη πάλι- λογοτεχνία (και ως εκ τούτου πατριωτική πράξη). Από την άποψη του απτού μέρους της προσπάθειας η δράση εξικνείται από το ερώτημα για την επικοινωνία και τη δημιουργία ως το "ερώτημα" για το "ερώτημα". Από πλευράς χειρισμού βασίζεται στην αιφνιδιαστική φόρτιση που υφίστανται τα λόγια καθώς ο συγγραφέας επιχειρεί -και ας ξέρει ότι δεν γίνεται- να τα πρωτομιλήσει εκ νέου. Αρύεται λοιπόν τις λέξεις από οπουδήποτε απαντούν εύκολα, για να τις συντάξει σε συνδυασμούς που μάλλον δύσκολα απαντούν. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, το είδος της λογοτεχνίας που αναπτύσσει το κείμενο είναι δύσκολο. Όχι γιατί είναι δυσνόητο, αλλά, περιέργως, για το ακριβώς αντίθετο: Ότι δυσνόητους, με το να είναι ρητό το ίδιο, καθιστά, καμιά φορά, τους άλλους. Σημειωτέον ότι εκφράσεις του τύπου "το βιβλίο διέπει άφθονη δράση" ή "αποτελεί άφθονη λογοτεχνία" δεν υπαινίσσονται απλώς ότι δεν κινδυνεύει να πλήξει κανείς από αυτό. Μιλούν ιδίως για την "α - φθονία" του βιβλίου -που το στερεί (χαρούμενα, διότι εκ των πραγμάτων) από κάθε φθόνο, και για την τρέχουσα λογοτεχνία και για την τρέχουσα δράση. (...) Έτερον ήμισυ του "Μίδα", η "Συν-έν-τευξη" δεν αποτελεί ωστόσο έκλαμψη. Είναι βέβαια η έκφραση μιας σταθεράς που αποστάχτηκε επίμονα τα χρόνια της δικτατορίας με την πρόθεση να καταστεί "φράγμα στην ευκολία". Ο λόγος της είναι στην ουσία πολιτικός και προβάλλει, κυρίως, ιδιαζόντως αντιδημοτικά, ως αντίσταση στην Αντίσταση. Αλλά η "Συν-έν-τευξη" είναι λογοτέχνημα και δεν προτείνει κατά γράμμα "οδηγίες". Η βλέψη που την διατρέχει είναι να αλλάξει το "εφαλτήριο" ή τη βαλβίδα: το σημείο εκκίνησης· το ύψος από το οποίο θα γίνονται στο εξής οι ρίψεις. Κατά συνέπεια η "Συν-έν-τευξη" -όπως και ο Μίδας- βάλλει κατά του υπαρκτού ελληνισμού εν γένει