ΝΙΚΟΛΑΪ ΓΚΟΥΜΙΛΙΕΦ Πάλι ένα χέρι κατεβαίνει από τα ύψη· το χάδι που μας προκαλεί τη φρίκη. Μα θα είναι κούφια η χαρά μας, όταν λείψει από τα πλάτη τ' ουρανού κι από τα μήκη. Σαν το ταβάνι, που του έπεσαν οι γύψοι ή τις σημαίες που κρατούν οι μπολσεβίκοι. Γι' αυτό, τα λόγια μας θα γίνουν Ιστορία και κάθε ποίημα μια Θεία Λειτουργία.