Στο έργο αυτό, ο συγγραφέας διαπιστώνει πως ο κόσμος είναι εκ κατασκευής κακός και οι άνθρωποι ιδιοτελείς και ανήθικοι. Κατά την ιδιόρρυθμη άποψη του Στρίντμπεργκ, μόνο η νεότητα διατηρεί ίχνη αγνότητας, ενώ η κοινωνία είναι διαβρωμένη από τη φενάκη του καθωσπρεπισμού και των ποταπών ανθρώπινων συναισθημάτων. Έχουμε να κάνουμε με μια εξωπραγματική εικόνα ενός σπιτιού και του περιβάλλοντος χώρου του. Όλοι οι ήρωες του έργου είναι ένοχοι για την ηθική παρακμή, εκτός από τον Φοιτητή, που δείχνει να απορεί για την κατάπτωση αυτή. Ο Στρίντμπεργκ εδώ μας εκμυστηρεύεται μια άποψή του για τους ανθρώπους, ότι είναι δηλαδή ένα σύνολο από απατεώνες και μικρόνοες που, με συγκαλυμμένα τα ελαττώματά τους, κομπορρημονούν για τις αρετές τους.