Η παρούσα μελέτη αποτελεί μια απόπειρα κατανόησης της χρόνιας ασθένειας ως κοινωνικού-ψυχολογικού φαινομένου, το οποίο επιδρά καταλυτικά στην αυτοαντίληψη και τον συναισθηματικό βίο των ασθενών. Μέσα από την παράθεση προσωπικών ιστοριών ασθενών που πάσχουν από σκλήρυνση κατά πλάκας, γίνεται μια προσπάθεια να καταγραφούν οι σημαντικότερες συνέπειες για την αντίληψη του εαυτού στο πλαίσιο μιας χρόνιας ασθένειας, κυρίως όπως αυτές γίνονται αντιληπτές από την υποκειμενική σκοπιά του πάσχοντος. Περιγράφονται οι πρακτικές της συναισθηματικής διαχείρισης στο πλαίσιο της χρόνιας ασθένειας και ταυτόχρονα παρουσιάζονται οι κυριότερες αντιλήψεις, όσο και οι πρακτικές δράσεις, που ενεργοποιούνται από τους ασθενείς, ώστε να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες διαβίωσής τους. Η έρευνα καθοδηγείται πρωταρχικώς από τις θεωρήσεις της κοινωνιολογικά προσανατολισμένης κοινωνικής ψυχολογίας, ώστε να συσχετιστούν οι αντιλήψεις και οι δράσεις των πασχόντων με το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο και τα κοινωνικά τους χαρακτηριστικά. Ταυτόχρονα όμως η έρευνα επιδίωξε την κατανόηση της χρόνιας ασθένειας και ως μια εξατομικευμένης κατάστασης που πλήττει προσωπικά το άτομο. Γι' αυτό, η οπτική της τροφοδοτείται και από τα ερευνητικά και θεωρητικά δεδομένα τόσο της γνωστικής ψυχολογίας, ως προς τις γνωστικές δομές και λειτουργίες του ατόμου, όσο και άλλων τομέων της ψυχολογίας που σχετίζονται με τα κίνητρα των ατόμων για τη διατήρηση της θετικής τους αυτοεικόνας, με την έννοια της αυτοεκτίμησης, αλλά και με θεωρήσεις που αφορούν την έγερση και τη λειτουργία των συναισθημάτων.