Γιατί η σιωπή του 1821; Οι απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα ίσως να ανοίγουν ένα πολύ σοβαρό ζήτημα για την αυτοσυνείδηση του νέου ελληνισμού και κυρίως για τη μεταπολιτευτική εκπαιδευτική κατάσταση. Πλησιάζοντας όμως στα διακόσια χρόνια από την επανάσταση που συγκλόνισε τον κόσμο, θα πρέπει να επαναφέρουμε το 1821 στη θέση που του αρμόζει. Στο βιβλίο ερευνώνται όψεις της ζωής του κατακτημένου ελληνισμού, οι προϋποθέσεις της εθνεγερσίας, καθώς και οι ιστοριογραφικές αντανακλάσεις της. Στόχος είναι να επιτευχθεί η επαναφορά του ζητήματος της ελληνικής επανάστασης και να εισαχθεί εκ νέου η αναθεωρηθείσα ιστοριογραφική υπόθεση, μια υπόθεση που η ελληνική ιστοριογραφία είχε διατυπώσει από τον 19ο αιώνα ήδη, με εξαιρετική διαύγεια: η ελληνική επανάσταση δεν ήταν έργο λογίων ή εμπόρων, δεν ήταν κάποιο ταξικό φαινόμενο, ούτε προϊόν ξένης επέμβασης ή επίδρασης. Η επανάσταση δεν ήταν ετερόφωτη ως παράγωγο του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, ήταν έργο Ελλήνων, η κατάληξη μιας επαναστατικής πορείας του ελληνικού έθνους από την επομένη της άλωσης. Η επανάσταση του 1821 ήταν έργο της Φιλικής Εταιρείας, των αρματολών, των επισκόπων, των ιερέων, των εμπόρων, των επαναστατημένων αγροτικών πληθυσμών, των προεστών και όσων άλλων υιοθέτησαν την προοπτική της ένοπλης εθνικοαπελευθερωτικής εξέγερσης εναντίον του σουλτάνου και του απολυταρχικού οθωμανικού ζυγού.