Η πραγματεία αυτή σκοπό έχει να καταδείξει τον ακριβή ρόλο που έπαιξε το ελληνικό χειρόγραφο και το έντυπο βιβλίο όχι μόνον ως φορέας εκπαίδευσης και γνώσης, αλλά και ως συνδετικός κρίκος για τη διαμόρφωση της συνείδησης του Γένους από την Άλωση και έως τα προεπαναστατικά χρόνια. Ωστόσο, το ελληνικό στοιχείο άρχισε να σχηματίζει εικόνα της κατάστασης στην οποία είχε περιέλθει ήδη από το 1204, με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους, καθώς από τότε διαμορφώθηκε ένα νέο πολιτικό-θρησκευτικό-οικονομικό καθεστώς, στα υπό την επικυριαρχία των Βενετών κυρίως, αλλά και των Φράγκων, ελληνικά εδάφη. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)