Οι εμμονές των ανθρώπων -οράματα, τελετουργίες, φοβίες, αλλά και ένα παλιό ραδιόφωνο, μια σαββατιάτικη βόλτα- που είναι η πρώτη ύλη στα διηγήματα του Λάκη Παπαστάθη, σχεδόν καθαγιάζονται από την τρυφερή ματιά του αφηγητή. Τους ήρωές του, ανθρώπους μοναχικούς, δια-ψευσμένους, άρρωστους, γερασμένους, όπως ο ταξιτζής και η πόρνη, ο μετανάστης και ο λαϊκός ιερέας, ο πλανόδιος φωτογράφος και οι γηραιές κυρίες, όλους αυτούς ο συγγραφέας κάπου τους συνάντησε, τους διαπέρασε με το μάτι-φακό του κινηματογραφιστή και τους αγάπησε. Ο αφηγητής σκηνοθετεί τις ιστορίες του, που στην κάθε μια λάμπει ένας πολύτιμος πυρήνας διαυγής και αγνός. Στήνει τα σκηνικά, καδράρει τα πλάνα, ακινητοποιεί τις στιγμές και ο αναγνώστης, διαβάζοντας βλέπει.