"Είναι κανείς εδώ;" Σαν σε άδεια αίθουσα, ακούγεται η φωνή μου με αντήχηση. Απόκριση καμία. "Είναι κανείς εδώ;" επαναλαμβάνω κάθε τόσο. Έχει περάσει μια βδομάδα, ίσως παραπάνω και δεν ήρθε κανείς να με δει. Αποκλεισμός. Δεν κινείται φύλλο, τόσο που πιστεύω ότι έχουν κρύψει το περιστατικό με τη βόμβα και δεν πρόκειται ποτέ να μάθει κανείς γι' αυτά που συμβαίνουν εδώ. Θα βρίσκομαι στα νύχια τους μέχρι να αποσπάσουν τα κομμάτια που χρειάζονται. Ό,τι περισσέψει θα πεταχτεί και δε θα βρεθεί ποτέ. Αν μάθαινα μια είδηση... κάτι απ' έξω, οτιδήποτε...