Η μελαγχολία του Παρισιού παρουσιάζει ένα υποδόριο και κάποτε σκληρό χιούμορ. Ο Κάρολος Μπωντλαίρ μιλά στην ωριμότητά του μια αποκαλυπτική γλώσσα, γυμνώνει τις συμβάσεις με έναν μοναδικό ανατρεπτικό και πικρόλυρισμό. Η φίνα ειρωνεία και ο αυτοσαρκασμός, παίζουν με την οργή και τη χλεύη, η αληθινή συγκίνηση έχει υπονομεύσει το εγώ, και η απογοήτευση από την ανθρωπότητα αφορά σαφώς την αστική ζωή και όχι τον φτωχό ή τον βασανισμένο. Ο μεγάλος Κάρολος στην καρδιά του μικρού αυτού βιβλίου, δεν διστάζει να κάνει βουτιά στον διονυσιακό του εαυτό, προτρέποντάς μας: “Για να μη μείνετε μαρτυρικοί σκλάβοι του Χρόνου, μεθύστε, μεθύστε χωρίς αναπαμό! Με κρασί, με ποίηση, ή με αρετή, όπως ποθείτε”.