Ο μεσοπόλεμος στην Ελλάδα υπήρξε περίοδος έντονων ανακατατάξεων και κοινωνικών μετασχηματισμών, αλλά και η περίοδος καίριων αισθητικών και λογοτεχνικών αλλαγών με την καθιέρωση της νέας ποίησης, την εδραίωση του μυθιστορήματος ως κυριάρχου λογοτεχνικού είδους, και την καθιέρωση ριζοσπαστικών φιλοσοφικών και καλλιτεχνικών ρευμάτων. Μια γενικευμένη κινητικότητα, ρήξεις και αλλαγές, κοινωνικές συγκρούσεις και λογοτεχνικές ζυμώσεις και μεταλλαγές, συνθέτουν ένα ιστορικό και πολιτισμικό τοπίο στο οποίο η διαλεκτική του παλαιού και του νέου, του παραδοσιακού και του μοντέρνου, των παραδοσιακών και των νεωτερικών τρόπων γραφής, προβάλλεται ποικιλότροπα. Οι μορφολογικές αλλαγές που χαρακτηρίζουν τη μεταμόρφωση και εξέλιξη τόσο του αφηγηματικού όσο και του ποιητικού λόγου, συνοδεύτηκαν από αλλαγές που, όπως ήταν φυσικό, αφορούσαν και στο ιδεολογικό πεδίο. Η λογοτεχνική παραγωγή της περιόδου του μεσοπολέμου στο χώρο της Δυτικής Ελλάδας, ειδικότερα, αποτελεί ένα προνομιακό, πολύπλευρο και εν πολλοίς ανεξερεύνητο πεδίο έρευνας και μελέτης - όπως τουλάχιστον προκύπτει από το εύρος των θεματικών και την ποικιλία των ανακοινώσεων.